Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του 2008, δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Το ξέρω ο κατώτατος μισθός ήταν στα 750€ καθαρά και όχι στα 590€ μεικτά, δεν υπήρχαν τόσοι φόροι και η ανεργία ήταν στο 10% ενώ σήμερα είναι στο 35%. Αρκούν αυτά όμως;
Σήμερα όλα τα κόμματα αγωνίζονται να μας πείσουν ότι θα επαναφέρουν τη ζωή μας στα επίπεδα του 2008. Γιατί εμένα αυτό μου ακούγεται σαν απειλή;
Τότε δεν ήταν που άνθρωποι που δεν δούλευαν έπαιρναν μισθούς πολλών χιλιάδων ευρώ και γέλαγαν πίσω από την πλάτη μας; Τότε δεν ήταν που οι περισσότερες δίκες μπλόκαραν στα δικαστήρια και δεν μπορούσες να βρεις το δίκιο σου; Που οι καθηγητές πουλούσαν υποχρεωτικά στους φοιτητές μέσω των πανεπιστημίων τα βιβλία που έγραφαν σε φουσκωμένες τιμές; Τότε δεν ήταν που γκρινιάζαμε ότι η χώρα είναι ένα μπάχαλο και η ζωή μας ένα μαρτύριο;
Θα μου πεις τώρα είναι χειρότερα και ότι όταν τα λέγαμε αυτά δεν ξέραμε τι μας περιμένει. Σωστά, τώρα όμως που η οικονομική κρίση ήρθε και μας χαστούκισε επαναφέροντας μας στην πραγματικότητα έχουμε μια τρομερή ευκαιρία. Αντί να πάμε πίσω, να πάμε μπροστά, δεν είναι τα χρήματα ο μόνος στόχος, δεν μπορεί να είναι τα χρήματα ο μόνος στόχος.
Ας πάμε λοιπόν μπροστά, ας φτιάξουμε τη Δικαιοσύνη, να βρίσκει ο καθένας εύκολα το δίκιο του έτσι ώστε ο οποιοσδήποτε θέλει να κάνει μια παράνομη πράξη να το σκεφθεί δεύτερη φορά. Ας φτιάξουμε την υγεία, την παιδεία, το φορολογικό σύστημα, το επιχειρηματικό περιβάλλον, ας τσακίσουμε τη γραφειοκρατία και ας μην ασχοληθούμε καθόλου με τα χρήματα. Ας φτιάξουμε μια χώρα που θα λειτουργεί ρολόι, ας διορθώσουμε κάθε μικρό πρόβλημα του Κράτους και ας μην ασχοληθούμε με τίποτα άλλο.
Αν κάνουμε τη δουλειά σωστά με συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα σύντομα θα έχουμε δημιουργήσει ένα σύγχρονο κράτος, που θα δίνει ευκαιρίες τόσο στους πολίτες του όσο και στους ξένους.
Όταν όλα αυτά γίνουν πραγματικότητα το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι ο βασικός μισθός θα είναι αρκετά υψηλότερος από τα 750€.
Ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να πάμε πίσω, αν θέλουμε να μείνουμε εδώ ή να προχωρήσουμε μπροστά. Μόνο που αν διαλέξουμε το τρίτο θα πρέπει να ξέρουμε και πως ονειρευόμαστε την Ελλάδα που θέλουμε να πάμε…
Αγαπάει την Αθήνα και τον Αθλητισμό, στα 24 του έγινε ο νεότερος Πρόεδρος Αθλητικού Σωματείου και για τη δράση του στον Πρωτέα απέσπασε το βραβείο «Νησίδες Ποιότητας 2011» το «Ξαναφτιάχνοντας μια γειτονιά» είναι το πρώτο του βιβλίου.