Όπως έχει πει και ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Κυπουργός, “οι συνδυασμοί είναι αναρίθμητοι, όπως και οι δυνατότητες των συνθετών, μουσικών, ενορχηστρωτών. Τα όρια όμως είναι αυτά που τελικά μας απελευθερώνουν”. Με αυτή τη φράση έκλεισε το χθεσινό και τελευταίο σεμινάριο που παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Έτσι και εγώ θα κλείσω τον μικρό αυτό κύκλο των τελευταίων δύο “5Things” που αφορούν στην Κινηματογραφική Μουσική. Θα πω λοιπόν ότι η μουσική στον κινηματογράφο δεν έχει όρια και θα μπορούσα να γράφω κάθε εβδομάδα μια στήλη για διαφορετικό soundtrack κάθε φορά, αλλά επειδή έχω επιλέξει η “5 Things” να είναι ποικίλης ύλης, θα βάλω και εγώ τα όριά μου και θα κλείσω αυτό το θέμα σήμερα επιλέγοντας άλλα 5 εκπληκτικά –κατ’ εμέ – soundtrack ταινιών και ακόμα 5 σημειώσεις από το δεύτερο σκέλος της διάλεξης.
1) Μια σημαντική παρατήρηση του Λέκτoρος Χρήστου Γούσιου αφορούσε στην ταινία “Τροία”. Σε μια σκηνή κορύφωσης αλλά και καθ’ όλη τη διάρκειά της, ακούμε συμφωνική μουσική. Δεδομένου ότι στην οθόνη βλέπουμε κάτι που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται κάπου στον 13ο ή 12ο αιώνα π.X και ακούμε παράλληλα μουσική της οποίας η σύνθεση γίνεται από όργανα που τότε δεν είχαν εφευρεθεί καν, είναι κάτι αρκετά ενδιαφέρον. Φυσικά οι θεατές –εμείς – το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι εντελώς…ακανόνιστο.
2) Ένα από τα ηχητικά video που έπαιξε ο κος Γούσιος κατά τη διάρκεια της διάλεξης ήταν ένα που θα συμπεριληφθεί στην επερχόμενη ταινία “Ηλέκτρα” με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Την ακούς να λέει “Μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα δεις τον ουρανό και θα πεις εδώ είναι ο ήλιος μου”. Θες ο τρόπος που την άκουγες να το λέει, θες η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις, θες το συναίσθημα που μου προκάλεσε…; Όπως και να έχει αυτή η φράση ήταν ίσως ένα από τα highlight όλης της διάλεξης.
3) Στο “Apocalypse Now” του Francis Ford Coppola αλλά και στο “Melancholia” του Lars Von Trier έχει χρησιμοποιηθεί μουσική του Wagner. Είναι πολύ σύνηθες οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί να επιλέγουν συμφωνική μουσική στις ταινίες τους με την τελευταία να είναι η πιο διαδεδομένη στη μέχρι τώρα ιστορία του κινηματογράφου.
4) Στον κινηματογράφο υπάρχουν τα λεγόμενα Ηχοτοπία. Soundscapes. Σε αυτά πολλές φορές αναγνωρίζουμε εικόνες πριν καν τις δούμε. Για παράδειγμα, αν ακούσουμε κόρνες από πλοία, αμέσως θα σκεφτούμε κάποιο λιμάνι. Αν ακούσουμε κάποια συγκεκριμένα κρουστά όπως το sanza ή το balafon, ο νους μας θα πάει κατευθείαν σε Αφρικανική χώρα κ.ο.κ.
5) Θα το επαναλάβω διότι μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Την προηγούμενη εβδομάδα συμπεριέλαβα στα πέντε πρώτα αγαπημένα μου soundtrack αυτό της ταινίας “Into The Wild”. Με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν ένα από τα video που έπαιξε ο Λέκτωρ ήταν από τη συγκεκριμένη ταινία. Για αυτό τον λόγο θα ξαναβάλω το “Into The Wild” soundtrack στη “5 Things” και θα υμνήσω για άλλη μια φορά τον συνθέτη του, Eddie Vedder.
“There is a pleasure in the pathless woods;
There is a rapture on the lonely shore;
There is society, where no one intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more…”
Lord Byron
Η μουσική που ακούς στο σπίτι σου, στο αυτοκίνητό σου, όταν τρέχεις ή όταν είσαι στο μετρό, στο λεωφορείο ή στο αεροπλάνο ή οπουδήποτε βρίσκεσαι, όταν γελάς, όταν κλαις, όταν χορεύεις, όταν είσαι μόνος σου ή με παρέα… είναι το soundtrack της δικής σου ταινίας. Η ζωή σου είναι η ταινία σου και ο σκηνοθέτης της ταινίας σου, ΕΣΥ. Άκου λοιπόν όση περισσότερη μουσική μπορείς και εμπλούτιζε την ταινία σου με ήχους που θα την κάνει όχι blockbuster, ούτε οσκαρική… αλλά που θα την κάνει απλά αληθινή.
Till the next one
Σε φιλώ
Στεφ.
