Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με νοσταλγία για δυό βασικούς λόγους, την ανεμελιά και την ελευθερία , το παιχνίδι στην φύση χωρίς περιορισμούς τους φίλους μου που τους αποχωριζόμουνα αργά το βράδυ από την πλατεία του χωριού, την γειτονιά μου. Τα καλοκαίρια στο σπίτι του παππού (λατρεμένος παππούς, μας έκανε να γελάμε πολύ με τα αστεία του !) μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά η Αγελλική, ο Κώστας, η Κατερίνα, ο Λευτέρης….ξαδέρφια αγαπημένα, ο αδερφός μου και παίζαμε ατελείωτες ώρες κάτω από την μεγάλη μουριά του σπιτιού. Το βράδυ στρωματσάδα όλοι μαζί και φυσικά η απόλυτη ευτυχία μας ,ο ύπνος έξω (!) και κουβέντα μέχρι τα ξημερώματα, η μεγαλύτερη της παρέας δεν μας άφηνε να μετράμε τα αστέρια, γιατί τα χέρια μας έλεγε θα γέμιζαν «αστεροσπυριά».
Ξέραμε που βρίσκεται η πούλια και ο αυγερινός η μικρή και η μεγάλη Άρκτος, μετά ξεκινούσαν οι ιστορίες για ξωτικά, νεράιδες και άλλα «στοιχειά» του δάσους αν και ξέραμε ότι είναι παραμύθια, ένα φόβο τον είχαμε , έτσι κουλουριαζόμασταν ο ένας δίπλα στο άλλο και αισθανόμασταν ασφάλεια, εγώ ήμουνα «τσιμπούρι» στον αδερφό μου. Έτσι μεγάλωσα με πολύ παιχνίδι, πολύ αγάπη, πολλές «μυρωδιές» που τις έχω καλά φυλαγμένες, πολλές αγκαλιές , ελευθερία και συζητήσεις πολλές συζητήσεις ,κυρίως με τον πατέρα μου, αυτές είναι και τα φυλαχτά μου! Στην προσπάθεια του να διαλύσει τους φόβους μου σχετικά με τα φαντάσματα, μου είχε πει κάτι που θα έρχονταν η μέρα που θα καταλάβαινα τι εννοούσε , «Τους ανθρώπους πρέπει να προσέχεις γιατί είναι ικανοί για το μεγαλύτερο καλό , αλλά άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και όχι φαντάσματα»
Η είδηση που συγκλόνισε όλο τον πλανήτη , είναι ο θάνατος μικρών παιδιών στο σχολείο Sandy Hook στο Νιούτον του Κονέκτικατ, ο δράστης που διέπραξε το έγλημα ένας νέος 24 χρονών, ένα παιδί έκανε ένα τόσο φριχτό έγκλημα. Οι εικόνες είναι εκείνες που κάνουν τα λόγια φτωχά, οι φωτογραφίες των χαμένων παιδιών μιλούν απευθείας στην ψυχή όλων των ανθρώπων και κυρίως των γονιών ,οι φόβοι , οι αγωνίες οι ανασφάλειες αναφορικά με το παιδί σου έρχονται να σε στοιχειώσουν , έρχονται να σε αφυπνίσουν και να σε προβληματίσουν. Η εικόνα του νέου ανθρώπου που «έσπειρε» το θάνατο έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου ,το ρεπορτάζ που γίνεται για αυτόν και την προσωπικότητά του, οι άνθρωποι που γνωρίζουν για την οικογενειακή του κατάσταση και μιλούν, σκιαγραφούν ένα μοναχικό παιδί , χωρίς φίλους ,ντροπαλό , χαμηλών τόνων, γονείς χωρισμένοι , μητέρα «καταπιεστική» και ιδιότροπη και επίσης μια μητέρα όπου είναι κάτοχος τριών όπλων!!!
Διαταραγμένη προσωπικότητα, σχιζοφρένεια, δύσκολα παιδικά χρόνια με τραυματικές εμπειρίες , καταπίεση , το καθένα και όλα μαζί όπλισαν το χέρι του .
Οι ψυχολόγοι λένε πως η παιδική μας ηλικία είναι και εκείνη που καθορίζει την μετέπειτα πορεία της ζωή μας. Την εισαγωγή για τα παιδικά μου χρόνια ,την έκανα γιατί η γενιά μου κάπως έτσι πέρασε αυτά τα χρόνια και θεωρώ ότι είμασταν τυχεροί, γιατί μεγαλώσαμε ξέγνοιαστα και όχι με τον φόβο.
Τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν διαφορετικά δεν υπάρχουν αλάνες και οι γειτονιές (τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις καν ποιοί μένουν δίπλα σου).Έχει χαθεί η αθωότητα και η παιδικότητα , η εμπιστοσύνη στην οικογένεια και άλλους σημαντικούς θεσμούς , οι γονείς απουσιάζουν από το σπίτι ,τα παιδιά περνούν ατελείωτες ώρες συντροφιά με τα ηλεκρονικά παιχνίδια και την τηλεόραση όπου η βία είναι συστατικό ακόμα και παιδικών ταινιών. Άλλα παιδιά πάλι, από το πρωί μέχρι το βράδυ εκτός του σχολείου ,«τρέχουν»να προλάβουν τα αγγλικά, το καράτε την κολύμβηση,… δραστηριότητες αμέτρητες , έτσι για να «καμαρώνουν» οι γονείς . Πειθαρχειμένα παιδιά η καταπιεσμένα;
Οι σκέψεις που μοιράζομαι σήμερα μαζί σας είναι τόσες πολλές και έντονες για το λόγο ότι αφορούν παιδιά, παιδιά που έχασαν την ζωή τους άδικα , παιδιά που χάνουν την ζωή τους καθημερινά, παιδιά«δολοφόνους», αφορά τα παιδιά μας ,τους φόβους για τους κινδύνους που διατρέχουν και φυσικά το μεγαλύτερο φόβο, τα λάθη που κάνουμε εμείς οι γονείς και τι , επιπτώσεις έχουν πάνω τους.
Σίγουρα οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει ,η κοινωνία μας έχει αλλάξει και αυτή ,όμως πιστεύω ότι στην χώρα μας ο θεσμός της οικογένειας παραμένει δυνατός (πληγωμένος) αλλά δυνατός και αυτό κατά την γνώμη μου είναι το «αντίδοτο» στις «αρρώστιες» της εποχής μας, η οικογένεια . Οι επαφές με τις ρίζες μας , οι δεσμοί με την οικογένεια επιβάλλεται να διατηρηθούν, κοντά στα παιδιά μας και στις επιλογές του (ας τους δίνουμε το δικαίωμα της επιλογής ). Τα καλοκαίρια ο παππούς και η γιαγιά καθώς και το χωριό είναι οι πιο ιδανικές διακοπές. Ο χρόνος μαζί τους είναι απαραίτητος ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως αντί για κάποια δραστηριότητα θα αντικαταστήσει μια βόλτα στην παραλία ή στο λούνα – πάρκ μαζί μας. Δεν μπορεί εμείς που μεγαλώσαμε στις αλάνες να θέλουμε τα παιδιά μας «στρατιώτες στα καθήκοντά τους», γιατί τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για «πόλεμο» και σε ένα πόλεμο πάντα υπάρχουν απώλειες!
Καλή εβδομάδα σε όλους .
