Tέλη δεκαετίας ΄70, αρχές ’80s. Χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά καθόμουν πιτσιρικάς τότε και χάζευα κάθε Δευτέρα βράδι το θέατρο που έβαζε η κρατική. Εκεί έμαθα για πρώτη φορά την τεχνική του Καρακατσάνη, εκεί πρόσεξα καλύτερα και από τις ελληνικές ταινίες τις μούτες του Γκιωνάκη, εκεί άκουσα για πρώτη φορά το όνομα Στρίνγκμπεργκ. Μετά άκουσα τον Γεωργουσόπουλο να αναλύει εκείνα που το τότε προσπαθούσα να μαντέψω με το ένστικτο και μόνο. Στην ΕΡΤ είδα τον Θίασο του Αγγελόπουλου και αν και δεν κατάλαβα απόλυτα την σημειολογία του κάθε πλάνου, είχα ασυνείδητα μαγευτεί. Εκεί είδα την Προφητεία αργά ένα βράδι και ένιωθα έντρομος να ξεπηδούν από τους τοίχους πάσης φύσεως πιτσιρίκια δαίμονες. Εκεί είδα μία Κυριακή μεσημέρι ένα ντοκιμαντέρ για τον Τζάκσον Πόλοκ και συγκλονισμένος την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα δύο βιβλία για να μάθω περισσότερα για την περίφημη “dripping” τεχνική του. Στις ραδιοφωνικές συχνότητές της ΕΡΤ ανακάλυψα τον μέγιστο θησαυρό Γιάννη Πετρίδη, που με “κάρφωνε” 13-14 χρονών κάθε μέρα από τις 4 στις 5 για να τον ακούσω. Νεύρα που είχα όταν ήμουν απογευματινός στο σχολείο και τον έχανα! Απερίγραπτα…
Και από το Θέατρο της Δευτέρας, στο Θέατρο του Παραλόγου που ζούσαμε, ζούμε και κατά τα φαινόμενα θα ζούμε και στο μέλλον. Η κυβέρνηση κλείνει τον γενικό σε κάτι που “στολίζει” απαξιωτικά, που όμως πριν από ένα χρόνο θεωρούσε ιερό και όσιο και είχε βάλει ολόφρεσκους διοικητές για να το “τρέξουν”. Οι χαιρέκακοι βλέπουν το κλείσιμο της ΕΡΤ εκδικητικά και με ικανοποίηση, συνεχίζοντας να δίνουν ικανοποίηση σε όσους εφαρμόζουν κατά γράμμα το διαίρειν και βασίλευε, λες και για όλα τα δεινά τους μέχρι σήμερα φταίει η Μεσογείων. Το κομμουνιστικό κόμμα βρίσκεται στα κάγκελα και μιλάει για το “δίκιο του εργάτη”, την ίδια ώρα που κλείνει το “δικό” της σταθμό και δεν πληρώνει, ούτε αποζημιώνει κανέναν. Πολύ πιθανόν να βρίσκονται στα κάγκελα κάποιοι από τους 7 (!) κηπουρούς που είχαν κάποτε προσληφθεί ταυτόχρονα στην ΕΡΤ -λες και το προαύλιο ήταν το δάσος της Πεντέλης- και την ίδια στιγμή δίπλα τους να βρίσκεται ο κολλητός μου, κοινός θνητός ηχολήπτης που τα βγάζει δύσκολα πέρα με έναν πετσοκομμένο μισθό. Μία ζωή παράλογο. Μία ολόκληρη ζωή να παλεύεις σ’ αυτή τη χώρα να ξεχωρίσεις ποιοι φοράνε “μάσκες” και τι σκοπούς έχουν. Και να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο πως με λίγο παραπάνω, αυθεντικό πολιτισμό μέσα σου και τριγύρω σου, όλα λειτουργούν καλύτερα. Αλλά τι τα ψάχνεις… Κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις πάλευε να μας ξεστραβώσει και να ανοίξει τα αυτιά μας και σ’ άλλους κόσμους στο Τρίτο Πρόγραμμα και την ίδια στιγμή πάλευε με την αισθητική της Αυριανής και του Κουρή.
