Σήμερα, εκτός της Τσικνοπέμπτης… γιορτάζεται και η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Μια μέρα που υπάρχει, λένε, για να θυμόμαστε τη σημασία της ισότητας, της δίκαιης μεταχείρισης και των ίσων ευκαιριών. Μια μέρα που, αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα μοιάζει με ανέκδοτο… από αυτά που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Δικαιοσύνη α λα ελληνικά
Αν υπάρχει μια χώρα όπου η έννοια της δικαιοσύνης είναι πιο θολή κι από την ατμόσφαιρα σε χωριό που καίει ακόμα λιγνίτη, αυτή είναι η Ελλάδα. Μια χώρα όπου η ισονομία είναι κάτι σαν το καλό WiFi στα ελληνικά νησιά… που το αναφέρουν παντού, αλλά κανείς δεν το έχει δει στην πράξη; Αυτό! Από τις μικρές καθημερινές αδικίες, όπως το ότι ένας πολίτης θα φάει πρόστιμο γιατί πάρκαρε για δύο λεπτά σε λάθος σημείο, ενώ άλλοι παρκάρουν τα SUV τους πάνω σε πεζοδρόμια και δεν τρέχει τίποτα, μέχρι τις πραγματικά μεγάλες τραγωδίες, όπως η τραγωδία στα Τέμπη, όπου δύο χρόνια μετά ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει (λες και δεν ξέρουμε).
Μια χώρα όπου… “έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα!”
Αν κάτι χαρακτηρίζει τη “δικαιοσύνη” στην Ελλάδα και το λαό μας γενικότερα, είναι το περίφημο “έλα μωρέ”. Έλα μωρέ, δεν θα πέσει η πολυκατοικία από μια αυθαίρετη κατασκευή… μέχρι να πέσει. Έλα μωρέ, δεν χρειάζεται να έχει το τρένο σύγχρονα συστήματα ασφαλείας… μέχρι να χαθούν ζωές. Έλα μωρέ, μην πας στα δικαστήρια, δεν θα δικαιωθείς ποτέ… γιατί στην Ελλάδα η απονομή δικαιοσύνης είναι πιο αργή κι από το ραντεβού σου στο δημόσιο νοσοκομείο (που βέβαια, έστω και αργά, θα σε εξετάσουν).
Ποιοι έχουν πρόσβαση στη δικαιοσύνη;
Αν είσαι απλός πολίτης και διεκδικείς το δίκιο σου, προετοιμάσου για έναν δικαστικό Γολγοθά που μπορεί να κρατήσει χρόνια. Αν όμως είσαι “κάποιος”, αν έχεις τα κατάλληλα κονέ, τότε οι διαδικασίες τρέχουν με ρυθμούς που θα ζήλευε και ο Flash! Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι ταξική. Όσο πιο “ψηλά” βρίσκεσαι, τόσο πιο “ανώδυνα” περνάς από τις συνέπειες. Οι υποθέσεις των ισχυρών έχουν περίεργες ανατροπές, παραγραφές, καθυστερήσεις, ακόμα και… εξαφανίσεις!
Ημέρα κοινωνικής δικαιοσύνης… ή υποκρισίας;
Το να γιορτάζουμε μια μέρα σαν αυτή στην Ελλάδα είναι λίγο ειρωνικό… τουλάχιστον για τα γούστα μου! Για ποια κοινωνική δικαιοσύνη μιλάμε, όταν η αδικία είναι κανονικότητα; Όταν άνθρωποι αγωνίζονται για βασικά δικαιώματα, όταν οι ανισότητες αυξάνονται και όταν ακόμα και οι μεγαλύτερες τραγωδίες μετατρέπονται σε “μαφιόζικη ταινία”;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ανάγκη από άλλες “παγκόσμιες ημέρες” για να θυμηθούμε τι πάει στραβά. Το ζούμε κάθε μέρα. Κι όσο συνεχίζουμε να λέμε “έλα μωρέ”, η δικαιοσύνη θα παραμένει απλά μια ωραία λέξη στα βιβλία της νομικής.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;
Leave a Reply