Ο 61ος διαγωνισμός της Eurovision ξεκινάει και επίσημα από σήμερα με τον 1ον ημιτελικό, στον οποίο η ελληνική συμμετοχή θα προσπαθήσει να διεκδικήσει μια θέση στον τελικό. Αν και οι προβλέψεις δεν είναι με το μέρος μας, οι Argo με το Utopian Land πιστεύουν στην εμφάνιση τους και ελπίζουν να αλλάξουν τα δεδομένα. Σύμφωνα πάντως με αυτές, η Ελλάδα φαίνεται να μην περνάει στον τελικό, ενώ αν τα καταφέρει τότε θα τερματίσει στην 36η θέση από τις 42 χώρες που θα συμμετέχουν.
* Να σημειωθεί κάπου εδώ ότι η δεύτερη πρόβα των Argo, κέρδισε τις εντυπώσεις επομένως ίσως να γίνει και η έκπληξη.
Εμείς πάντως έχουμε σε mood Eurovision, γι’αυτό και θυμηθήκαμε τις χειρότερες εμφανίσεις ever ελληνικής συμμετοχής που μας σημάδεψαν όσο τίποτα. Θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας.
Η Χριστίνα Κιτσάτη θυμάται τότε που το συγκρότημα “Θάλασσα”, τα έκανε θάλασσα
1998: Δεν περνάμε και τις καλύτερες μας στιγμές στη Eurovision, δεν έχει έρθει ακόμη το 2001 που οι Antique επανέφεραν τις επιτυχίες και το ενδιαφέρον του κόσμου για το θεσμό με το Die for you και η Ελλάδα στέλνει τη Διονυσία Καρόκη (ποια;) με το συγκρότημα “Θάλασσα” και το εντελώς αδιάφορο “Μία κρυφή ευαισθησία”. Το αποτέλεσμα ήταν η 20η θέση (δεν έχουμε ξαναδεί χειρότερη), αποκλεισμός για την επόμενη χρονιά και ευτυχώς όταν, μετά από 3 χρόνια ξαναπήγαμε στη Eurovision, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.
Ο Πέτρος Κυπραίος θυμάται το ντίρι ντίρι τρεχαντήρι γεμάτος απογοήτευση
Ο Κώστας Μπίγαλης έχει σημαδέψει μία ολόκληρη εποχή, καθώς όσοι είναι άνω των 30 σίγουρα κάποια στιγμή θα έχουν τραγουδήσει στην εφηβεία τους τραγούδια όπως του «Αιγαίου τα Μπλουζ» ή το «Κατερίνα». Το 1994 ο Κώστας Μπίγαλης (μαζί με το συγκρότημα The Sea Lovers) θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του στο διαγωνισμό της Eurovision με το… «Τρεχαντήρι». Ναι αγαπητοί αναγνώστες, όσο και εάν κάποιοι το έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας, στα 90’s υπήρξε ελληνική συμμετοχή με τον παραπάνω τίτλο… Αν και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι υπήρχε μία καλοκαιρινή διάθεση που παρέπεμπε σε ελληνικό νησί, ωστόσο πόσο μακριά να πάει ένα τραγούδι που το ρεφρέν του είχε τους στίχους: «Ντίρι ντίρι ντίρι… ντίρι ντίρι ντίρι… ντί…Μες στο τρεχαντήρι η θάλασσα εγώ κι εσύ»… Μοιραία λοιπόν γίνεται αυτόματα η σύνδεση με το «Ντίλι-ντίλι-ντίλι, ντίλι το καντήλι που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντίλι», ενώ σίγουρα χιλιάδες κόσμου στην Ευρώπη θα αναρωτήθηκαν: «What is this… Threhandiri?»… Καλή η πρόθεση και η προσπάθεια, αλλά η 14η θέση ήρθε μάλλον φυσιολογικά…
Η Δήμητρα Πραντάλου θυμάται τότε που ο Σάκης Ρουβάς δεν της άρεσε για πρώτη φορά στη ζωή της
Γυρνάω τον χρόνο πίσω και σταματάω στο 2004 και την συμμετοχή του Σάκη Ρουβά με το Shake it. Τότε που τα λευκά μπλουζάκια με το ανοιχτό V και την ελληνική σημαία πάνω τους, έγιναν μόδα. Αδύνατο να τα ξεχάσεις. Αν και μπορώ να παρομοιάσω τον εαυτό μου ως ρουβίτσα, δηλώνω υπεύθυνα ότι το Shake It με είχε απογοητεύσει πικρά. Το χορευτικό του ήταν ότι πιο απλό είχαμε δει ever, το ντύσιμο ασχολίαστο και η 3η θέση τότε ήρθε αποκλειστικά γιατί ήταν ο Σάκης και γιατί πολλά δημοσίευματα έκαναν λόγο για καυτό ειδύλλιο μεταξύ εκείνου και της Ruslana. Το φαβορί της Eurovision 2004 και νικήτρια προφανώς του διαγωνισμού.
YΓ. Για αυτή την ανάποδη τούμπα είχαμε προσευχηθεί όλοι.
Ο Δημήτρης Δρίζος δεν τα πάει πολύ καλά με τους κλόουν και θυμάται τότε που στείλαμε τραγούδι με τίτλο “κλόουν”
Πίσω στο μακρινό 1988 θα ήταν, όταν η Αφροδίτη Φρυδά πήρε τον δρόμο για την Eurovision. Το τραγούδι ήταν “Κλόουν”. Προσέξτε. “Κλόουν”. Και άνετα αυτό το “χαχαχα” θα ήταν ιαχή σε θρίλερ b-movie. Από που να το πιάσεις και από που να το αφήσεις! Από την σκηνική παρουσία; Από το ροζ-φούξια-τυφλώθηκα-φόρεμα; Ένα μικρό έπος που πήρε ό,τι του άξιζε: 17η θέση. Μακράν ό,τι χειρότερο έχει στείλει η Ελλάδα στον διαγωνισμό. Πιθανότατα, κάποια στιγμή στο μέλλον, ο “Κλόουν” θα γίνει μονάδα μέτρησης των κακών τραγουδιών. Για όλες τις χώρες.
Ο Δημήτρης Σκιάννης δεν αρέσκεται να γράψει μόνο για ένα και αναφέρεται σε 5
Μακάρι να μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα για το χειρότερο της τελευταίας δεκαπενταετίας (δε βαθμολογώ πριν το 2000 μιας και τα πρότυπα έχουν αλλάξει πολύ έκτοτε), δυστυχώς όμως είναι πολλές οι συμμετοχές μας για τις οποίες ντρέπομαι. Γενικότερα μου αρέσει να στέλνουμε συμμετοχές που συνδυάζουν το ελληνικό με το ξένο στοιχείο, κάτι που έχουν κάνει με μεγάλη επιτυχία π.χ. ο Σάκης το 2004 και η Παπαρίζου το 2005, όμως αρκετοί δεν το βλέπουν, έτσι επιλέγουν να ανεβάσουν κακής ποιότητας νούμερα, που είτε πάσχουν στο τραγούδι, είτε στην εμφάνιση και τη σκηνική παρουσία, είτε δεν έχουν καθόλου μέσα τους το ελληνικό στοιχείο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Μαντώ το 2003 (Never Let You Go) που είχε να επιδείξει μόνο το μπούστο της, ο Σάκης το 2009 (This is our night) και σε μεγάλο βαθμό η Ελευθερίου (Aphrodisiac) το 2012. Το ίδιο θα πω και για τη Μαρία Έλενα Κυριάκου το 2015 αλλά και εκείνα τα πιτσιρίκια που χοροπηδούσαν σαν τα κατσίκια το 2014, το οποίο δε θα με πείραζε και τόσο αν δεν είχαν υιοθετήσει τελείως το μουσικό στυλ τύπου ρουμάνικο Gypsy-βλαχο-disco-pop. Εξαίρεση ο Ρακιτζής γιατί είναι μια μουσική ιδιοφυΐα, η Βίσση γιατί είχε κομματάρα και φωνάρα και η Καλομοίρα γιατί γουστάρουμε Καλομοίρα.
Μαντώ για το μπούστο και μόνο:
O Πέτρος Αντωνάκης θυμάται ακόμα το μειδίαμα από τον Σάκη Ρουβά
15 Μαίου 2004. Σάββατο βράδυ και το Ρόδον, ο πάλαι ποτέ ιστορικός συναυλιακός χώρος στην οδό Μάρνης είναι ασφυκτικά γεμάτος. Ο κόσμος έχει παραδοθεί άνευ όρων στην ηλεκτρονική αποκάλυψη των Faithless. Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται το soundtrack μίας ολόκληρης dance γενιάς και έχουμε χάσει κανονικά τον μπούσουλα.
Με κάθε τραγούδι αισθάνεσαι πως ανανεώνεις τα μουσικά σου κύτταρα, οι τρίχες στον σβέρκο σου έχουν σηκωθεί όρθιες, ενώ έχεις χάσει εντελώς τον έλεγχο στα πόδια σου που πλέον υπακούν σ’ αυτούς που είναι επί σκηνής.
Οι Faithless μας έπαιζαν κανονικά στα δάχτυλα. Όταν ήρθε και η ώρα του “Insomnia” το Ρόδον πρέπει να απογειώθηκε και ευφορία να τρύπησε το ψηλοτάβανο χώρο. Ήξερες πως ήσουν σ’ ένα live που θα το κουβαλούσες μετά στην υπόλοιπη ζωή σου.
Επιστροφή στο σπίτι και περπάτημα για να έρθει το μυαλό ξανά στη θέση του. Έξω στην Αθήνα επικρατεί νεκρική σιγή. Από ένα ανοιχτό παράθυρο ακούγονται ατάκες του στυλ “douze points” και άλλα σχετικά. Μικρό break στην υπερένταση και θυμάσαι πως είναι η βραδιά του Σάκη και του “Shake It”.
Το μειδίαμα ήρθε αυθόρμητα και έμεινε εκεί για ώρα. Η σύγκριση είχε έρθει την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρω εάν είναι το χειρότερο τραγούδι που στείλαμε ποτέ στον διαγωνισμό, εκείνη την ώρα όμως σίγουρα μου φάνηκε ως το πλέον αδιάφορο track που είχε γραφτεί ποτέ.
